Voor grote industriële bedrijven is het al verplicht om deel te nemen aan Emissiehandel via het EU Emmision Trading Scheme en hun carbon footprint in kaart te brengen. Binnen dit programma hebben bedrijven beperkte uitstoot rechten die kunnen worden verhandeld.

In het Klimaatakkoord van Nederland is de wens opgenomen, ook voor productiebedrijven.

De kosten per ton CO₂ fluctueren, onder ETS zijn deze zelfs boven de 50 euro geweest in 2021. De verwachting van veel experts is dat deze prijs gaat stijgen tot 100 euro per ton uitstoot in 2030 en op termijn nog meer. Een eenvoudig rekensommetje laat zien dat een prijs van 100 euro per ton ongeveer overeenkomt met 10 ct/km voor een trekker/oplegger combinatie.

Jazeker, en dit programma zal in de aankomende jaren uitgevoerd gaan worden.

De verwachting is dat de CO₂ van transport en logistiek zeker een prijs gaat krijgen. Hier zijn plannen voor op Europees niveau.

Voor een inschatting van je carbon footprint is accreditatie niet nodig.

Voor tools die formele rapportage richting klanten, overheid en andere stakeholders verzorgen is accreditatie wenselijk. Het is wel de vraag wie de accreditatie doet, en wat dat inhoudt. Iedere organisatie kan stellen dat ze een accreditatie verzorgt, maar als er geen norm aan gekoppeld is, en onafhankelijk toezicht op het proces, dan heeft die uitspraak weinig waarde.

Een ISO norm is wat anders dan een EN-norm. ISO is een internationaal instituut wat wereldwijd poogt te werken, CEN is het Europese norm instituut, en in Nederland de NEN die participeert in de CEN. Normaliter neemt de CEN een ISO-norm over, als die niet conflicteert met bestaande EN-normen en er geen bezwaren zijn van EU-landen. Dan krijgt dezelfde tekst ook een EN-nummer.

Op dit moment wordt er door de deelnemende landen uit de hele wereld gewerkt aan de ISO 14083. Wanneer deze gepubliceerd kan worden is nog niet bekend. Als de landen die deelnemen aan de ontwikkeling de norm accorderen kan die gepubliceerd worden. Nederland participeert in de ontwikkeling van de ISO-norm.

De COFRET Prestatie Indicator (CPI) is een emissie-intensiteitsfactor die volgens de COFRET-methode bepaald is. Het voordeel is dat hiermee de uitstoot van individuele zendingen snel en makkelijk en accuraat geschat kan worden: het enige wat nodig is naast de CPI is herkomst-bestemming-hoeveelheid. De CPI maakt effectieve uitwisseling van uitstoot gegevens tussen verladers en vervoerders mogelijk. Zie richtlijn: De COFRET Prestatie Indicator (CPI)

Het algemene antwoord is nee, tenzij het een CPI betreft.

De meeste andere type emissie-intensiteitsfactoren geven een redelijk beeld als met grote hoeveelheden, en dikke herhaalde stromen gewerkt wordt. Prima geschikt voor modellen, maar niet voor detailberekeningen. Eenvoudige voorbeelden met een bestelbus die lading wegbrengt laten zien dat je dan makkelijk 300 % er naast kunt zitten.

De emissiefactoren zijn vaak regiospecifiek. Het is goed om te zien welke organisaties er achter staan, en hoe oud de cijfers zijn,

Dit geldt nog sterker voor emissie-intensiteits-factoren. Er zwerven allerlei factoren rond waarvan het moeilijk is om te achterhalen wat de basis is, hoe ze bepaald zijn, wat de ouderdom is, en welke aannames er achter zitten. Met enige studie is dat wel te achterhalen, maar het vraagt tijd en aandacht.

Met emissiefactoren kun je het verbruik van een brandstof omzetten naar uitstoot van CO₂. Het getal is : gram CO₂ per energie-eenheid , bijvoorbeeld gram CO₂ per liter diesel, of per kWh elektriciteit . Let wel op of het getal “vanaf de tank tot de uitlaat” is (Tank-To-Wheel/TTW), of dat de productie meegenomen wordt (Well-to-Wheel/WTW). Dat scheelt nogal. Bij elektrische aandrijving is dat meteen zichtbaar: de TTW emissiefactor is 0 (nul) g/kWH, de WTW emissiefactor rond de 475 g/KWh.

Emissiefactoren zijn gebaseerd op gemiddelden en worden daarom vaak regio en/of situatie specifiek weergeven.

• Zie richtlijn 4: brandstof

Met een emissie-intensiteitsfactor wordt de uitstoot van CO₂ toegewezen aan vervoerde lading; dat wordt uitgedrukt in g CO₂ per vervoers-eenheid x afstand. Dit getal geeft inzicht in hoe efficiënt een activiteit wordt uitgevoerd. Ook kan emissie intensiteit worden gebruikt om de uitstoot van lading die getransporteerd wordt te schatten. Het is wel zaak heel goed op te passen, en te weten hoe de emissie-intensiteitsfactor berekend is. Aan een getal is niet meteen te zien welke toewijzingsmethode gebruikt is, en welke aannames de onderzoekers gedaan hebben. Verkeerd gebruik kan hele vreemde uitkomsten geven, zoals bestelwagens die 1 liter op 3 kilometer lijken te rijden als je het terugrekent.

De beste en meest breed bruikbare emissie-intensiteitsfactor is diegene die op de COFRET-methode berekend is. Deze heeft de naam CPI gekregen, om hem herkenbaar te maken.

• Zie richtlijn 1: Toewijzen van uitstoot aan lading en opdrachtgever

Carbon Added Accounting is het registreren en doorgeven van CO₂-uitstoot in een voortbrengingsketen, vergelijkbaar met de manier waarop btw wordt doorgegeven.

Carbon Footprinting is de opmaat voor Carbon Added Accounting. Want door inzicht te hebben in de uitstoot van een economische activiteit, wordt het mogelijk om daar een boekhouding van bij te houden. Lees meer